«Βάζω ακουστικά και βλέπω τον Σουλεϊμάν» λέει ο Λάκης Γαβαλάς, περιγράφοντας τις νύχτες του στον Κορυδαλλό.
Μετράς τις ημέρες;
Κοίταξε να δεις, είναι φορές που είμαι σε κατάθλιψη τρελή κι άλλες φορές ο πόνος του άλλου με κάνει και αισθάνομαι εγώ καλύτερα. Δικαιοσύνη… ποια δικαιοσύνη;
Η δικαιοσύνη είναι κάτι πιο πολύπλοκο, αυτό που συζητάμε είναι η παραβίαση των νόμων.
Ναι, αλλά κύριε κράτος σου λέω το εξής: πάρε μας χαμάληδες όλη μέρα μαζί με την αδελφή μου και δίνε μας χίλια ευρώ τον μήνα, αλλά άσε μας να δουλέψουμε την εταιρεία να σε ξεχρεώσουμε… αυτό θα ήταν η μαγκιά. Αν τα είχα φάει στα λουλούδια στα κωλομπούζουκα να μου λέγανε «ρε κερατά, θα σε καταδικάσω».
Καλά και στα μπουζούκια πήγαινες.
Βεβαίως και αύριο, όσο ρίσκο και να έχει, θα ξαναχορέψω στο τραπέζι, γιατί χορεύω και ωραία, συγγνώμη. Αλλά δεν έβαλα ποτέ στη βιτρίνα ένα ρούχο ξιπασμένο, όπως κάνουν πολλά μαγαζιά ακόμη και σήμερα, των 3 χιλιάδων ευρώ.
Οι φίλοι σου στο εξωτερικό τι λένε;
Νομίζουν ότι έχω κάνει φόνο, αποκλείεται μου λένε, ή ναρκωτικά πουλούσατε. Ποιος; Εγώ που όταν μου έκαναν τραπέζι οι Dolce Gabbana στο σκάφος τους ήταν η Μόνικα Μπελούτσι και η Δωροθέα Μερκούρη, ρώτα την, τρέμανε πριν μπω. Τώρα πηγαίνω στην εκκλησία κάθε Κυριακή και μου αρέσει.
Είχε έρθει και ο Ιερώνυμος έμαθα;
Ναι, καταπληκτικό look όλοι με μαύρα μακριά ρούχα, με τρία bodyguards, φοβερό χωρίς πολλά κοσμήματα, μου άρεσε πάρα πολύ.
Για πες μου πώς είναι οι φίλες μου οι… γάτες.
Δεν υπάρχουν πια κοσμικοί στην Αθήνα, κρύβονται.
Μπράβο, καλύτερα. Ετσι κι αλλιώς, όπως είχαν καταντήσει ήταν για να κρύβονται. Εννοώ σαν look, έτσι; Εμένα μόνο το look με ενδιαφέρει.
Τι συζητάτε το βράδυ, όταν κλείνει η πόρτα του κελιού;
Εγώ δεν συζητάω με κανέναν, κατ’ αρχάς δεν έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα, χωρίς αυτό να είναι σνομπιστικό, βάζω ακουστικά και βλέπω τον Σουλεϊμάν και λέω, βρε πούστη μου πόσο ωραία θα μου πήγαιναν αυτά τα σαρίκια, γιατί να μην μπορώ να κάνω ένα πάρτι τύπου Σουλεϊμάν;
Μετράς τις ημέρες;
Κοίταξε να δεις, είναι φορές που είμαι σε κατάθλιψη τρελή κι άλλες φορές ο πόνος του άλλου με κάνει και αισθάνομαι εγώ καλύτερα. Δικαιοσύνη… ποια δικαιοσύνη;
Η δικαιοσύνη είναι κάτι πιο πολύπλοκο, αυτό που συζητάμε είναι η παραβίαση των νόμων.
Ναι, αλλά κύριε κράτος σου λέω το εξής: πάρε μας χαμάληδες όλη μέρα μαζί με την αδελφή μου και δίνε μας χίλια ευρώ τον μήνα, αλλά άσε μας να δουλέψουμε την εταιρεία να σε ξεχρεώσουμε… αυτό θα ήταν η μαγκιά. Αν τα είχα φάει στα λουλούδια στα κωλομπούζουκα να μου λέγανε «ρε κερατά, θα σε καταδικάσω».
Καλά και στα μπουζούκια πήγαινες.
Βεβαίως και αύριο, όσο ρίσκο και να έχει, θα ξαναχορέψω στο τραπέζι, γιατί χορεύω και ωραία, συγγνώμη. Αλλά δεν έβαλα ποτέ στη βιτρίνα ένα ρούχο ξιπασμένο, όπως κάνουν πολλά μαγαζιά ακόμη και σήμερα, των 3 χιλιάδων ευρώ.
Οι φίλοι σου στο εξωτερικό τι λένε;
Νομίζουν ότι έχω κάνει φόνο, αποκλείεται μου λένε, ή ναρκωτικά πουλούσατε. Ποιος; Εγώ που όταν μου έκαναν τραπέζι οι Dolce Gabbana στο σκάφος τους ήταν η Μόνικα Μπελούτσι και η Δωροθέα Μερκούρη, ρώτα την, τρέμανε πριν μπω. Τώρα πηγαίνω στην εκκλησία κάθε Κυριακή και μου αρέσει.
Είχε έρθει και ο Ιερώνυμος έμαθα;
Ναι, καταπληκτικό look όλοι με μαύρα μακριά ρούχα, με τρία bodyguards, φοβερό χωρίς πολλά κοσμήματα, μου άρεσε πάρα πολύ.
Για πες μου πώς είναι οι φίλες μου οι… γάτες.
Δεν υπάρχουν πια κοσμικοί στην Αθήνα, κρύβονται.
Μπράβο, καλύτερα. Ετσι κι αλλιώς, όπως είχαν καταντήσει ήταν για να κρύβονται. Εννοώ σαν look, έτσι; Εμένα μόνο το look με ενδιαφέρει.
Τι συζητάτε το βράδυ, όταν κλείνει η πόρτα του κελιού;
Εγώ δεν συζητάω με κανέναν, κατ’ αρχάς δεν έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα, χωρίς αυτό να είναι σνομπιστικό, βάζω ακουστικά και βλέπω τον Σουλεϊμάν και λέω, βρε πούστη μου πόσο ωραία θα μου πήγαιναν αυτά τα σαρίκια, γιατί να μην μπορώ να κάνω ένα πάρτι τύπου Σουλεϊμάν;
Πηγή: tsantiri.gr
