Άλλη μία εξαφάνιση μυστήριο, σε ένα κόσμο που όλο και γίνεται χειρότερος. Σε ένα κόσμο που η ανθρωπιά και η αγάπη αγνοούνται. Οι αξίες ανύπαρκτες, όπως και τα ίχνη του 23χρόνου Αναστάσιου Νάκη.
Τον Σεπτέμβριο πήρε το πτυχίο του από την Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού Ύδρας. Ένα παιδί γεμάτο όνειρα και στόχους. Ταξίδεψε ως ανθυποπλοίαρχος με το φορτηγό πλοίο “INGRID C” με σημαία των νήσων Marshall της εταιρείας EF Shipping του Θεόδωρου Ευσταθίου, το οποίο εκτελούσε δρομολόγιο από τη Σαγκάη προς το Μεξικό, με πλήρωμα 24 ατόμων, τέσσερις Έλληνες και 20 Φιλιππινέζοι.
«Ήταν το πρώτο του ταξίδι ως ανθυποπλοίαρχος. Το βράδυ του Πάσχα μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μας είπε ότι μας αγαπάει πολύ… Έκτοτε εξαφανίστηκε», μου εξηγεί η αδερφή του αγνοούμενου, Μαρία – Κατερίνα Νάκη.
“Στις 13 Απριλίου, τη Δευτέρα του Πάσχα δηλαδή, μας ειδοποίησαν ότι ο αδελφός μου εξαφανίστηκε λίγες ώρες πριν φτάσουν στο λιμάνι.. Ήρθε ο καπετάνιος της εταιρείας, στο σπίτι μας. Ο άνθρωπος είναι από το διπλανό χωριό και λόγω των εορτών του Πάσχα, ήταν εκεί. Και έτσι μας ενημέρωσε… από εκείνη την ώρα χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Χιλιάδες ερωτήματα άρχισαν να στριφογυρίζουν στα κεφάλια μας… Γιατί; Γιατί Γιατί; Αμέτρητα γιατί, που για την ώρα παραμένουν αναπάντητα. Πως έγινε αυτό; Πως γίνεται να χαθεί τόσο απλά ένας άνθρωπος; Πως γίνεται να χαθεί έτσι απλά το παιδί μας; Η ζωή μας όλη…
Κάποιοι άφησαν υπονοούμενα για αυτοκτονία, βλέπετε με την αυτοκτονία, ξεμπερδεύει κανείς γρήγορα…. Μπορείς μετά άνετα να συνεχίσεις την πορεία σου, λες και δε συνέβηκε τίποτα. Τι απόγινε όμως, ο αδερφός μου; Μπορεί κάποιος να μου πει; Να μου απαντήσει σ’ αυτό, μου το ερώτημα; Γλίστρησε και έπεσε; Τον έριξε κάποιος στη θάλασσα; Έφυγε για να γλιτώσει; Από τι;
Όσο περνούν οι μέρες, νοιώθω, πως κάποιος τον έριξε στη θάλασσα ή έφυγε μόνος του για να γλιτώσει. Ίσως από κάτι που είδε και για κάποιο λόγο να μη μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μας. Πολλοί προσπαθούν, με κάθε τρόπο να μας πείσουν ότι το παιδί μας, έχει χαθεί…. μια για πάντα και να σταματήσουμε να ψάχνουμε. Μα πείτε μου, όμως κι εσείς, πως μπορεί ένας άνθρωπος να σταματήσει να ψάχνει τον αδερφό του; Το παιδί του; Εμείς, ως οικογένεια, όσο οι καρδιές μας χτυπούν, όσο αναπνέουμε, όσο υπάρχουμε, γιατί δε ζούμε πια, δε θα σταματήσουμε ποτέ να ψάχνουμε!!!Για όλη μας τη ζωή!!!
Κάθε μέρα προσευχόμαστε και ελπίζουμε, πως ο Αναστάσιος μας ζει και είναι κάπου, εκεί γύρω, σε κάποια στεριά και προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μας. Το παιδί μας , δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα. Ήταν μια χαρά, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Ήταν ένα παιδί γεμάτο χαρά. Ψηλό και σωματώδη που έσφυζε από ζωή και αισιοδοξία. Αγαπούσε πολύ τη δουλεία του. Ήθελε να γίνει πρώτος. Έκανε σχέδια για το μέλλον. Άνθρωπος δυνατός, με εξωστρεφή χαρακτήρα. Για ποια αυτοκτονία μου μιλάς;
Ο αδερφός μου, μου έδινε πάντα κουράγιο. Να μην τα παρατάω ποτέ στη ζωή και να αγωνίζομαι συνεχώς… Από μικρό παιδί τον κρατούσα από το χέρι και τον πρόσεχα…. Μην πέσει και χτυπήσει. Αργότερα προσπαθούσα, να «μαζέψω τα πετραδάκια της ζωής,» μην τυχόν και σκοντάψει και στεναχωρηθεί…. Μην πληγωθεί… Ο αδερφός μου είναι η ζωή μου όλη και θα κάνω τα πάντα για να βρεθεί και να τον φέρω πίσω στο σπίτι μας.
Αδερφούλη μου, αν μ’ ακούς δώσε μου ένα σήμα ζωής, ότι ζεις και είσαι καλά, τίποτα άλλο δε σου ζητώ… Μέχρι τα πέντε μου, ήμουνα μοναχοπαίδι και παρακαλούσα το Θεό να σε φέρει στη ζωή… Σε περίμενα τόσο πολύ να έρθεις όπως και ήρθες… Εύχομαι να γίνει τώρα το ίδιο. Να εισακουστούν οι προσευχές μου και να γυρίσεις και πάλι σπίτι μας… Να μη σ’ έχει πάρει κοντά του, μα να σε φέρει και πάλι σπίτι μας, γερό… Να γυρίσει ο ήλιος μας, να ζεσταθεί το σπίτι μας… »
Και κάπου εδώ, εγώ σιωπώ… Μπροστά στον πόνο αυτής της γυναίκας, νοιώθω ανίκανη. Προσεύχομαι μοναχά μαζί της, μήπως και αλλάξει κάτι. Παρακαλώ και όλους εσάς, αν μπορείτε με κάποιο τρόπο, με κάποια μαρτυρία να βοηθήσετε κάντε το. Στο ταμείο της ζωής δεν μένει η σιωπή, που δηλώνει συνενοχή, μα η ανθρωπιά και η αγάπη…
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
mignatiou.com
