Με σαράντα χρόνια πίσω του στο ρεπορτάζ ο Πάνος Σόμπολος έχει καταγράψει όλες τις μεγάλες στιγμές στο αστυνομικό δελτίο. Για χάρη του WE του news247 θυμήθηκε μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του
Οι παλιότεροι τον θυμούμαστε από την ΕΡΤ, και για να ακριβολογούμε από την ΥΕΝΕΔ. Μετά Έθνος και Mega μέχρι την συνταξιοδότηση του που τον κέρδισε αποκλειστικά ο συνδικαλισμός. Το συναντήσαμε στο γραφείο του στον ΕΔΟΕΑΠ (σ.σ. το ταμείο ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των δημοσιογράφων) στον οποίο είναι πρόεδρος εδώ και ένα χρόνο και με αφορμή το βιβλίο του “Τα εγκλήματα που συγκλόνισαν την Ελλάδα” που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τις Εκδόσεις Πατάκη φέραμε ξανά στο φως σκοτεινές στιγμές. Στιγμές με κακοποιούς, τεμαχισμένα πτώματα, ιστορίες μυστηρίου, εφιάλτες και μεγάλες ή μικρότερες δημοσιογραφικές επιτυχίες όπως τις αναπολεί.
Με τους περισσότερους αρνητικούς πρωταγωνιστές του αστυνομικού ρεπορτάζ κρατάω ακόμη σχέσεις. Με τον Ρωχάμη συναντηθήκαμε πριν από μερικές εβδομάδες και χάρηκα ιδιαίτερα που είδα ότι καταφέρει να επανενταχθεί ξανά, να κάνει οικογένεια και να έχει έντιμο βίο. Εμένα αυτοί είναι “οι άνθρωποι μου”. Οι κακοποιοί, οι παράνομοι όταν πηγαίνω στις φυλακές είναι η καλύτερη τους. Θυμάμαι ότι μία φορά είχε γίνει μία εξέγερση στις φυλακές Αγίου Στεφάνου Πατρών, την εποχή που ήμουν ακόμη στην ΕΡΤ. Πήγα να καλύψω το θέμα και όταν πλησίαζα στο προαύλιο με είδαν κάποιοι που ήταν ανεβασμένοι στον εξωτερικό τοίχο και άρχισαν να φωνάζουν “ήρθε ο Σόμπολος”. Με πιάνει ο εισαγγελέας και μου λέει “μπορείς να μας βοηθήσεις, δεν πας να τους πιάσεις και να μιλήσεις στους πρωτεργάτες; εσένα σε ακούνε”. Αυτό συνέβη πάλι στον Κορυδαλλό, όταν είχαν γίνει κάποιες δολοφονίες μέσα στην φυλακή.
Με δύο λόγια, είχα πάντα καλές σχέσεις μαζί τους γιατί μπορεί να ήταν εγκληματίες αλλά δεν τους αδικούσα σε αυτά που έγραφα. Αν είχε κάνει κάποιος για παράδειγμα 79 ληστείες δεν έβαζα ποτέ 80. Μετά έβλεπα τις υποθέσεις τους με ανθρωπιά, προσπαθούσα να φωτίσω πτυχές που δεν φαίνονταν. Μην ξεχνάμε η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα, δεν είναι επάγγελμα. Αυτή είναι η αποστολή μας να περνάμε μηνύματα και να κάνουμε τους αναγνώστες να δουν που σκέφτεται και πως λειτουργεί και η άλλη πλευρά. Δεν είμαστε ούτε εισαγγελείς, ούτε δικαστές για να δικάσουμε, αποστολή μας είναι να δώσουμε μία όσο πιο αντικειμενική και σφαιρική εικόνα.
Όλες αυτές οι υποθέσεις έχουν τις ιδιαιτερότητες τους και κάθε μία πρέπει να την δεις ξεχωριστά. Εντύπωση μου είχε κάνει ο Ματθαίος Μουσελάς, ο άνθρωπος που είχε σκοτώσει την οδοντίατρο μετά από παράκληση της τελευταίας η οποία δεν μπορούσε να θέσει μόνη της τέλος στην ζωή. Ηταν μία περίπτωση που δεν είχε προηγούμενο. Για καιρό όλοι δυσκολευόμασταν να τον πιστέψουμε. Τόσο οι αστυνομικοί όσο και οι δημοσιογράφοι ψάχναμε να βρούμε τι ακριβώς μπορεί να κρύβονταν από πίσω. Τελικά αποδείχθηκε ότι έλεγε την αλήθεια.
Μία άλλη ιδιάζουσα περίπτωση ήταν ο Δουρής. Εξωπραγματική ιστορία: να βιάζεις το παιδί σου, το σπλάχνο σου, και πιθανότατα όπως έχουν καταθέσει να βάζει και άλλους να το βιάζουν. Να το σκοτώνεις και να κλαις και να οδύρεσαι στην κηδεία και όλοι να είμαστε στο πλευρό του και να προσπαθούμε να τον παρηγορήσουμε. Άσε να πάει στην ευχή με δαύτο. Η γυναίκα του δεν πίστευε ποτέ και ακόμη και σήμερα δεν πιστεύει ότι είναι αυτός ο δράστης.
Μία από τις περιπτώσεις που έχω αισθανθεί άσχημα για το πως κατέληξε να δημοσιευθεί ήταν αυτή του Παναγιώτη Φραντζή. Είχα πάει στο νεκροτομείο όταν είχε βρεθεί το πτώμα. Ήμασταν με τον ιατροδικαστή τον Χρήστο Λευκίδη, τον νεκροτόμο τον Θανάση και είχα μαζί μου και τον φωτογράφο του Έθνους, τον Βασίλη Ζησόπουλο. Όπως ήμασταν πάνω και ο Θανάσης είχε προχωρήσει στην συναρμολόγηση του πτώματος της Ζωής Γαρμάνη ο Βασίλης τραβάει μια φωτογραφία . Δεν περίμενα ποτέ ότι ο Φιλιππόπουλος, ο μακαρίτης θα την έβαζε σαλόνι. Τότε σοκαρίστηκα πραγματικά γιατί ήμουν φάτσα κάρτα εγώ πάνω από το τεμαχισμένο πτώμα. Πουλήσαμε εκείνη την ημέρα 300.000 φύλλα, τύπωνε συνέχεια το πιεστήριο. Είχαμε δικαστικές διαμάχες αλλά τελικά αθωωθήκαμε. Προσωπικά πίστευα ότι δεν έπρεπε να βάλουμε μια τέτοια φωτογραφία.
Αυτό με έκανε το 2008 στις πυρκαγιές στην Ηλεία, που ήμασταν καμιά δεκαριά μέρες κάτω, οταν βρεθήκαμε μπροστά σε μία από τις πιο φρικιαστικές εικόνες που είχα συναντήσει στην πορεία μου, την πυρακτωμένη μητέρα με τα τρία παιδιά της αγκαλιά, να ζητήσω από τον οπερατέρ του Mega να μου δώσει την κασέτα που είχε “τραβήξει”. Ήταν μια εικόνα πάρα πολύ δυνατή που εάν έβγαινε στην τηλεόραση θα συγκλόνιζε. Του είπα να στείλει τις υπόλοιπες κασέτες και αυτή την κράτησα. Έχοντας την εμπειρία του τεμαχισμένου πτώματος ήταν κάτι που δεν ήθελα να ζήσω ξανά.
Παλιά παρουσιάζαμε τις φωτογραφίες όσο σκληρές και αν ήταν. Μετά η δική μας νομοθεσία προσαρμόστηκε στην Ευρωπαϊκή και συμμαζεύτηκε το πράγμα. Πηγαίναμε για ένα τροχαίο και δείχναμε πολτοποιημένα πτώματα. Ευτυχώς όμως με την προσαρμοσμένη νομοθεσία τελείωσαν αυτά γιατί δεν ήταν καλό πράγμα να δείχνεις αποτρόπαιες σκηνές. Και μικρά παιδιά βλέπουν, και οι δικοί τους άνθρωποι, αλλά και προβληματικά άτομα. Ήμασταν φάουλ, αλλά εκείνη την εποχή δεν μπορούσαμε να το σκεφτούμε. Κοιτούσαμε πως μπορούσαμε να στείλουμε στις εφημερίδες και στα κανάλια περισσότερα και πιο έντονα.
Πολλές φορές είχα εφιάλτες, όμως ο μεγαλύτερος ήταν όταν έβγαλα αποκλειστικά την απαγωγή του Μαρσελίνο. Όταν ακόμη δεν είχε γραφεί τίποτα για την υπόθεση, ενημερώνομαι για την απαγωγή και οι πηγές μού μου αναφέρουν ότι αν εμπλέκονταν η αστυνομία οι απαγωγείς θα σκότωναν τον 17χρονο Γίαννη Τσατσάνη, ποδοσφαιριστή του Κεραυνού Αγίας Βαρβάρας. Οι ημέρες περνούσαν και οι πηγές μου με ενημέρωσαν ότι μπορεί να έχει συμβεί το μοιραίο. Ο πατέρας του παιδιού μου δίνει μία φωτογραφία του και την κάνουμε εξώφυλλο, πρώτο θέμα.
Όταν βρέθηκε το πτώμα του παιδιού δεν κοιμήθηκα το βράδυ μέχρι την ώρα που θα μαθαίναμε από τον πρώτο που θα συνελάμβαναν πότε σκότωσαν τον Μαρσελίνο. Φοβόμουν μην τυχόν και τον σκότωσαν εξαιτίας του δημοσιεύματος του δικού μου. Μιλάμε για εφιάλτη που δεν το έχω ζήσει ποτέ άλλοτε στην ζωή μου. Με βασάνιζε η σκέψη εάν εγώ είμαι η αιτία που σκότωσαν το παιδί. Ευτυχώς οι απαγωγείς είπαν όλοι στις καταθέσεις τους ότι τον είχαν ήδη σκοτώσει πριν το δημοσίευμα. Τότε ηρέμησα και είπα δόξα σοι ο Θεός, δεν είμαι εγώ η αιτία. Ηταν η στιγμή που είπα: δεν πάει να χάσω την μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής μου, δεν το ξανακάνω.
Πέρα από τις μεγάλες υποθέσεις, υπάρχουν και οι μικρές ιστορίες που δεν βγαίνουν ποτέ στην επιφάνεια και δεν χρειάζεται και να βγαίνουν. Πολλές φορές απλοί άνθρωποι μην ξέροντας που να απευθυνθούν έρχονταν και έπιαναν τον αστυνομικό συντάκτη που έβλεπαν στην τηλεόραση ή διάβαζαν στην εφημερίδα. Μία φορά ήρθε και με έπιασε μία μάνα και μου ζήτησε να βοηθήσω τον γιο της που είχε μπλέξει με ναρκωτικά. Τους βοήθησα, το παιδί σώθηκε και το βλέπω ακόμη και σήμερα που έχει γίνει σαράντα χρονών. Τέτοια, ένα σωρό.
Ηταν και είναι δύσκολο ρεπορτάζ το αστυνομικό. Όχι ότι τα άλλα δεν είναι, αλλά το δικό μας σε ήθελε συνέχεια από πάνω. Ευτυχώς που βγήκαν τα κινητά και πλέον μπορείς να έχεις κάπως καλύτερη προσωπική ζωή. Παλιά δεν μπορούσες να μην σηκώσεις τηλέφωνο, δεν ήξερες αν θα έκρυβε μία πληροφορία ή ήταν απλά για κουβέντα. Πηγαίναμε για φαγητό με την σύζυγο μου και η πρώτη δουλειά που έκανα ήταν να δώσω στην εφημερίδα και στις πηγές μας το τηλέφωνο του εστιατορίου για να μας βρουν εάν συμβεί κάτι. Ευτυχώς αυτοί οι διάολοι (σ.σ. τα κινητά) μας έσωσαν.
Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου ήρθε μέσω τηλεφώνου. Ένας πυροσβέστης, που ήταν στο ελικόπτερο που πήγε στους Λειψούς με ενημέρωσε για την σύλληψη του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου, του αρχηγού της 17 Νοέμβρη. Ήταν ένα τηλεφώνημα που το περίμενα 27 χρόνια. Το διασταύρωσα, από μία πολύ έγκυρη πηγή μου, επικοινωνώ και με έναν γνωστό μου αστυνομικό που κατά διαβολική σύμπτωση εκείνο το διάστημα βρισκόταν στους Λειψούς ο οποίος με ενημέρωσε ότι συνέλαβαν τον “κύριο καθηγητή”. “Κόβω” το πρόγραμμα στο Mega και βγάζουμε έκτακτο δελτίο. Όσο εγωιστικό και να ακούγεται, ναι, αυτή την είδηση ήθελα να την βγάλω πρώτη.
Το βιβλίο “Τα εγκλήματα που συγκλόνισαν την Ελλάδα” που εκδόθηκε πρόσφατα, είναι μία καταγραφή γεγονότων της εγκληματικότητας της περασμένης 35ετίας. Γεγονότα από το ’80 μέχρι και πρόπερσι που συνταξιοδοτήθηκα. Περιλαμβάνει 34 ανθρωποκτονίες που συγκλόνισαν το πανελλήνιο, από τις πλέον συγκλονιστικές που έχουν γίνει. Έχω καταγράψει γεγονότα, σκηνές, εικόνες, προσωπογραφίες όλα με το όνομα τους με πολύ σεβασμό στα θύματα αλλά σεβασμό και στους δράστες. Τώρα προχωρώ στην συγγραφή ενός νέου βιβλίου με άλλα μεγάλα γεγονότα που απασχόλησαν την κοινή γνώμη για εβδομάδες ή μήνες, όπως είναι σεισμοί, πλημμύρες, αεροπορικά δυστυχήματα, πυρκαγιές, ναυάγια, αεροπειρατείες, πολύνεκρα τροχαία το οποίο ελπίζω μέχρι το τέλος του χρόνου να το έχω ολοκληρώσει.
Μου έχουν μείνει από τα εγκλήματα κάποιες “χονδρές” υποθέσεις που δεν τις συμπεριλαμβάνω στο “Τα εγκλήματα που συγκλόνισαν την Ελλάδα” για να μπορέσω να επεκταθώ περισσότερο. Με πίεζαν από τον εκδοτικό οίκο να μειώσω τα κείμενα, όσο τα μειώνεις όμως χάνεις κάτι από την ουσία, και έτσι από το να κανιβαλίσω το βιβλίο μου επέλεξα να γράψω ένα δεύτερο. Είναι ιστορίες όπως η “Εταιρεία δολοφόνων” του Χρήστου Παπαδόπουλου ή τους “Σατανιστές” που δεν μπορείς να τους συμπτύξεις σε τρεις – τέσσερις σελίδες.
Τέλος ένα άλλο βιβλίο που θέλω να βάλω μπροστά είναι “Οι μεγάλοι του εγκληματικού πανθέου” όπως είναι ο Ρωχάμης, ο Πάσαρης, ο Νίκος Κοεμτζής, ο “Αυτιάς”, ο Κυριάκος Παπαχρόνης, ανθρώπους που είχα και με όσους είναι ακόμη στην ζωή έχω ακόμη ανοιχτή γραμμή. Από όλα αυτά τα βιβλία δεν περιμένω να βγάλω λεφτά. Πόσα να πουλήσεις και σιγά το κέρδος που αφήνουν. Το κάνω σαν παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Να μάθουν μέσα σε αυτά τα τριάντα χρόνια ποιο ήταν το έγκλημα και τα γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα.
tasosdousis.gr
