«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί,
μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο» γράφει στο «Σχήμα Απουσίας» ο Γιάννης Ρίτσος.
Έτσι και στο σπίτι της οικογένειας Γιακουμάκη, στους Αρμένους Ρεθύμνου, η αύρα του Βαγγέλη «είναι» παντού. Δεν είναι μόνο η φωτογραφία με το 20χρονο παιδί να χαμογελάει διάπλατα, σε περίοπτη θέση στο σαλόνι, στη θέα της οποίας, η μητέρα του βουρκώνει.
Είναι οι μπάλες και το ποδήλατο στην είσοδο του σπιτιού, είναι τα προσωπικά του αντικείμενα, είναι οι στιγμές που έζησε με τους γονείς και τα αδέρφια του, που τον θυμίζουν...
Παρά το βαρύ πένθος που αντιλαμβάνεται κανείς μπαίνοντας στο χωριό, η πόρτα του σπιτιού ανοίγει σε όποιον χτυπήσει το κουδούνι. Το σπίτι είναι σκοτεινό, ο ανοιξιάτικος ήλιος δε βρίσκει «τρύπα» να χωθεί στο δωμάτιο και στις σκοτεινιασμένες ψυχές. Δέχονται συλλυπητήρια από γνωστούς και αγνώστους, που τον τελευταίο 1,5 μήνα έγιναν «ένα» με την οικογένεια Γιακουμάκη, στην «εκστρατεία» εντοπισμού του Βαγγέλη. Η μητέρα, Μαρία Φρονιμάκη - Γιακουμάκη είναι στο σπίτι με την αδερφή και τη μητέρα της, όλες μαυροντυμένες. Μοιάζει μετά βίας να μπορεί να σταθεί, ωστόσο αξιοπρεπής και ευγενική ευχαριστεί για τη συμπαράσταση. Μαζεύει όση δύναμη της έχει απομείνει και δηλώνει αποφασισμένη να λάμψει η αλήθεια και να δικαιωθεί η ψυχή του παιδιού της.
«Δε θα αφήσω την υπόθεση να ξεχαστεί. Κι αν δω ότι πάει να γίνει κάτι τέτοιο, εγώ θα το ανακινήσω» - λέει η χαροκαμμένη μάνα, η οποία βρίσκεται σε επαφή με την αστυνομία κι ενημερώνεται για την πορεία των ερευνών. Τις επόμενες ημέρες, άλλωστε, θα κληθεί και αρμένοι σπίτι γιακουμάκης βαγγέλης μητέρα σελλί πένθοςη ίδια από την ΕΛ.ΑΣ. για να καταθέσει για την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με το γιο της, το προηγούμενο βράδυ της εξαφάνισης.
"Ήταν ένα παιδί 20 χρονών" - λέει η μητέρα και ρίχνοντας το βλέμμα της προς τη φωτογραφία βουρκώνει. "Ζω ακόμη το δράμα. Είναι μόνο δυο μέρες. Θέλω να πενθήσω το παιδί μου, αλλά όταν έρθει η ώρα θα μιλήσω" – λέει η Μαρία Φρονιμάκη – Γιακουμάκη, μια γυναίκα δραστήρια και δυναμική, γραμματέας του Πολιτιστικού Συλλόγου Σελλίου και πρόεδρος του τοπικού Συνεταιρισμού. Ο χαμός του γιου της τη λύγισε, πενθεί βουβά, όμως ο πόθος για δικαίωση και τιμωρία όσων έφταιξαν σιγοκαίει μέσα της.
"Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη. Το πράγμα δε θα μείνει εδώ. Θέλω να δικαιωθεί η ψυχή του παιδιού μου" – λέει η ίδια με τρεμάμενη φωνή, αναγνωρίζοντας ότι η θυσία του Βαγγέλη, μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για να ξεθαφτεί η γάγγραινα της ενδοσχολικής βίας και του εκφοβισμού που επί χρόνια «κατατρώει» ευαίσθητα παιδιά, τα οποία όμως κρατούν το στόμα τους κλειστό φοβούμενα … τα χειρότερα από ομάδες βίαιων παιδιών. Στον αγώνα αυτό για την Αλήθεια, η οικογένεια Γιακουμάκη έχει στο πλευρό της μια μεγάλη οικογένεια: όλη τη χώρα που τον τελευταίο 1,5 μήνα αγωνιούσε μαζί με τους γονείς και τα αδέρφια του Βαγγέλη. "Όλος ο κόσμος μας συμπαραστέκεται και τον ευχαριστούμε για αυτό" – ψελλίζει η Μαρία Φρονιμάκη – Γιακουμάκη.
 |
| Ανοιχτή η πόρτα του σπιτιού της οικογένειας Γιακουμάκη στους Αρμένους |
Στο γειτονικό Σελλί, τον τόπο καταγωγής του πατέρα της οικογένειας, το χωριό που ο Βαγγέλης αγαπούσε πολύ, τα πάντα είναι κλειστά και πένθιμα… και είναι αμφίβολο αν ποτέ το χωριό ξαναβρεί ζωή. Στο καφενείο, η πόρτα είναι αμπαρωμένη και ένα μαύρο ύφασμα δεμένο σε ένα μεταλλικό στύλο ανεμίζει, θυμίζοντας το βαρύ πλήγμα που δέχτηκε το ξεχασμένο χωριό, στους πρόποδες του όρους Βρύσινα. "Είδες που κατάντησε το χωριό; Είναι όλοι θλιμμένοι. Ήταν μεγάλο χτύπημα" – λέει ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Σελλίου, Ανδρέας Ορφανουδάκης.
 |
| Ο Μ.Αντωνογιαννάκης, ο Αν.Ορφανουδάκης και ο Γ.Μαριδάκης |
Ο παππούς Βαγγέλης Γιακουμάκης, από τον οποίο πήρε το όνομά του ο αδικοχαμένος 20χρονος, είναι κλεισμένος στο σπίτι του. Είναι ηλικιωμένος και με προβλήματα υγείας. Δε γνωρίζει τη συμφορά που βρήκε την οικογένειά του και οι χωριανοί … τον προστατεύουν από το συνταρακτικό νέο.
 |
| Το μαύρο ύφασμα στο καφενείο "μαρτυρά" το βαρύ πένθος στο Σελλί |
Οι κάτοικοι του κτηνοτροφικού χωριού του Ρεθύμνου έχουν μάθει να ζουν με «τα λίγα». Κάνουν υπομονή ακόμη και για τις βασικές υποδομές που το χωριό δεν έχει, όπως είναι το αποχετευτικό δίκτυο, όμως δεν μπορούν να αντέξουν αυτή την τραγωδία.
Ο 18χρονος Σπύρος Γιακουμάκης, ξάδερφος του Βαγγέλη, μιλάει για εκείνον, θυμάται τις παρέες που είχαν κάνει, τις νυχτερινές εξόδους τους, τα γλέντια και όλα τα τηλεφωνήματα που αντάλλαζαν όσο ο Βαγγέλης ήταν στη Γαλακτοκομική Σχολή στα Ιωάννινα. Αναφέρει ότι ο Βαγγέλης σκόπευε να γυρίσει στην Κρήτη για να εργαστεί και είχε, μάλιστα, κάνει σχέδια για τη ζωή του… Θα γινόταν τυροκόμος, επεκτείνοντας τη μεγάλη κτηνοτροφική δραστηριότητα της οικογένειάς του.
"Ασχολούνταν με τα πρόβατα κι έκανε σχέδια για τη ζωή του. Θα τέλειωνε τη σχολή και θα ασχολούνταν με την τυροκομική. Ο πατέρας του του είχε αγοράσει ήδη ένα καζάνι, θα του έδινε γάλα και εκείνος θα έφτιαχνε τυρί, σιγά σιγά, μέχρι να μάθει". Τίποτα δεν προμήνυε την τραγωδία, γι’αυτό και συγγενείς και φίλοι της οικογένειας επιμένουν και ζητούν απαντήσεις για το τι πραγματικά συνέβη. Ο Βαγγέλης ήταν ένα, χαμηλών τόνων παιδί, που όμως συμμετείχε σε παρέες και σε γλέντια, είχε όνειρα και ανθρώπους πρόθυμους να του συμπαρασταθούν.
 |
| Ο Σπύρος Γιακουμάκης |
"Βγαίναμε μαζί όποτε ερχόταν στην Κρήτη. Τα Χριστούγεννα είχαμε βγει τελευταία φορά, στο Ρέθυμνο. Ήταν μέσα σε όλα. Έπινε αλλά δε μεθούσε, αντιδρούσε αν τον πείραζες, αλλά ποτέ δεν άνοιγε φασαρίες. Ήταν και υπεύθυνο παιδί. Όποτε βγαίναμε στο Ρέθυμνο, οδηγούσε εκείνος και δεν έπινε" – λέει ο 18χρονος, περιγράφοντας τις στιγμές τους με το Βαγγέλη. Το πρόσωπό του σκυθρωπιάζει σκεπτόμενος όσα υπέμενε ο ξάδερφός του στη Σχολή και για τα οποία κανένας δε γνώριζε τίποτα. «Δεν ξέρω γιατί δεν είπε τίποτα για όσα συνέβαιναν. Ίσως φοβόταν την αντίδρασή μας. Ίσως δεν ήθελε να στενοχωρήσει τους δικούς του, αφήνοντας τη σχολή. Ήταν ευαίσθητος, τα κρατούσε μέσα του, αλλά κανείς δεν πίστευε ότι θα έφτανε εκεί».
Στα τηλεφωνήματα που αντάλλαζαν τα δύο νεαρά παιδιά, τα οποία πολλαπλασιάστηκαν κατά το δεύτερο έτος φοίτησης του Βαγγέλη στη Γαλακτοκομική Σχολή, ο 20χρονος περιέγραφε την καθημερινότητά του, παραλείποντας τα δεινά που βίωνε. «Δεν περίμενα ότι περνούσε κακά στη Σχολή. Ποτέ δε μου είπε ότι περνούσε κακά. Μου έλεγε ότι πάει για καφέ, ότι του αρέσει... ποτέ δεν είχε κάνει παράπονο. Μου έλεγε για τις παρέες του, ότι οι περισσότεροι ήταν Κρητικοί» - λέει ο 18χρονος Σπύρος
Μαζί με την οικογένεια του Βαγγέλη, σύσσωμη η κοινωνία των χωριών του Βρύσινα που πανθούν, ζητούν να αποδοθεί Δικαιοσύνη. "Ζητάμε δικαίωση. Το παιδί δεν αυτοκτόνησε. Κι αν έγινε αυτό, τον ανάγκασαν να το κάνει. Δεν πιστεύω ότι θα περάσει πάνω από μισός χρόνος και η αλήθεια θα λάμψει" – αναφέρει ο Σπύρος Γιακουμάκης.
Ο Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Σελλίου, Ανδρέας Ορφανουδάκης που είχε ζήσει το Βαγγέλη, στις εκδηλώσεις στις οποίες συμμετείχε κάνει λόγο για ένα «καλοαναθρεμμένο, ήρεμο κι ευγενικό παιδί, από καλό σπίτι». «Δεν ήταν προβληματικό το παιδί. Δεν ήταν "βρώμος" να τους παίξει μια στην κεφαλή. Αν το'κανε ίσως τώρα να μην ήτανε στον τάφο» - αναφέρει. Μάλιστα, ο Σύλλογος ματαιώνει τις προγραμματισμένες, για φέτος, εκδηλώσεις, λόγω του πένθους, ενώ σκοπεύει αργότερα να αναλάβει πρωτοβουλίες στη μνήμη του 20χρονου.
Τα ερωτηματικά, ωστόσο, είναι πολλά και ζητούν, επίμονα, απαντήσεις… Μαζί με τις αρχές, στα Γιάννενα είχε πάει και η οικογένεια του Βαγγέλη που τον αναζητούσε. «Ο πατέρας του είχε πάει στα Γιάννενα και τον έψαχνε γύρω από τη Σχολή. Μια εβδομάδα τον γύρευε, ρωτούσε κτηνοτρόφους στη γύρω περιοχή». Ο κάτοικος του χωριού Μανώλης Αντωνογιαννάκης, εκφράζοντας το κοινό αίσθημα για συνέχιση των ερευνών έως ότου αποδειχθεί το τι πραγματικά συνέβη. «Εμείς θα πιέσουμε προς κάθε κατεύθυνση να μη σταματήσουν οι έρευνες. Το χωριό, βεβαίως, θα πιέσει να αποκαλυφθεί η αλήθεια» - λέει ο ίδιος ο οποίος θυμάται το Βαγγέλη «παρών» στα πανηγύρια, στις βαπτίσεις, στις κουρές, σε κάθε δραστηριότητα του Πολιτιστικού Συλλόγου, του οποίου ήταν ενεργό μέλος. «Περιμένουμε και τις υπόλοιπες εξετάσεις. Ζητάμε Δικαιοσύνη. Αν κάποιος φταίει, να τιμωρηθεί» - λέει ο χωριανός, Γιάννης Μαριδάκης, ξεκαθαρίζοντας ότι η τιμωρία που επιθυμούν όλοι είναι μέσω της Δικαιοσύνης, στην οποία σύσσωμη η οικογένεια αλλά και η τοπική κοινωνία εκφράζει αμέριστη εμπιστοσύνη.
madeincreta.gr
