Το «Down Town» βρέθηκε στο χωριό του Βαγγέλη Γιακουμάκη, στην Κρήτη, και κατέγραψε συναισθήματα, εικόνες, λόγια που καρφώνονται στην καρδιά σαν πρόκες…
Πριν από λίγες μέρες θα γιόρταζε τα γενέθλιά του… Με τα αδέλφια του, τους γονείς του, ίσως κάποιους φίλους του - όσους είχαν απομείνει. Οι άνθρωποι θυμούνται… Ήταν απόγευμα της 23ης Μαρτίου του 1995 όταν ο Ανδρέας και η Μαρία Γιακουμάκη θα κρατούσαν στα χέρια τους τον πρωτότοκο γιο τους, τον Βαγγέλη - ναι, η χαρά τους ήταν μεγάλη!
Η οικογένεια θα μεγάλωνε στην πορεία του χρόνου και το σκηνικό ευτυχίας θα συμπλήρωναν δύο ακόμη παιδιά, τα αδέλφια του, η Ελένη και ο Πέτρος, που τις τελευταίες μέρες έχουν πλημμυρίσει τους προσωπικούς τους λογαριασμούς στο facebook με μηνύματα και φωτογραφίες για τον αγαπημένο τους αδελφό. Ο πατέρας, ένας σκληραγωγημένος άντρας με καθημερινή εργασία σε χωράφια αλλά και με τα ζώα του, κατάφερε να σταθεί στα πόδια του, για να παρέχει όλες τις ανέσεις στα παιδιά του. Η μάνα, μοιρασμένη μεταξύ των αγροτικών εργασιών και του σπιτιού, πάντα δίπλα στα παιδιά της. Ανέσεις, ευκαιρίες και κυρίως πολλή αγάπη… Αυτά εισέπραξα από την ολιγοήμερη παραμονή μου στην Κρήτη για το ρεπορτάζ, αυτά κατάλαβα, αυτά αναγνώρισα στα μάτια τούτων των πονεμένων ανθρώπων, αλλά και μιας μεγάλης, ευρύτερης οικογένειας - της οικογένειας ολόκληρης της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου που αγκάλιασε τον Βαγγέλη σαν παιδί δικό της.
Τα εφηβικά χρόνια του Βαγγέλη, όπως μου μετέφεραν άνθρωποι που τον έζησαν από κοντά, ήταν ανέμελα με εκείνον να παίζει στη γειτονιά του με τους φίλους του, να ονειρεύεται ταξίδια, να ακούει μουσική, να βρίσκεται μαζί με τα αδέλφια του, να χαίρεται με τις εκδρομές που οργανώνονταν κατά καιρούς με τους συμμαθητές του στο σχολείο, να συμμετέχει σε εκδηλώσεις στο χωριό με παραδοσιακά γλέντια, να χορεύει, να τραγουδά, να ζει τη ζωή και να απολαμβάνει τα πιο όμορφα και ζεστά της χρώματα. Δεν ήταν ιδιαίτερα ζωηρός, μάλλον ήσυχος, μεγαλωμένος με αρχές από την οικογένειά του, με ένα σοβαρό προφίλ που τον χαρακτήριζε και που κάποιοι θα λέγανε ότι απλά «ήταν ένα παιδί ήπιων τόνων στη λογική, δεν είχε ασχοληθεί ούτε καν πειράξει ποτέ και κανένα». «Ο Βαγγέλης ήταν η αδυναμία των γονιών του, καταλαβαίνετε, ήταν ο πρωτότοκος, όχι απλά δεν στερήθηκε κάτι ποτέ, του δόθηκαν τα πάντα σε βαθμό υπέρτατο», θα πει ο θείος του Γιώργος Βισδιαδάκης. Και συνεχίζει: «Οι γονείς του είναι άνθρωποι του μόχθου, αγωνίζονται όλα αυτά τα χρόνια με μόνο άξονα να διασφαλίσουν τις καλύτερες συνθήκες για τα παιδιά τους. Σε αυτή τη λογική, ο πατέρας του, του είχε προτείνει να πάει να σπουδάσει στη Γαλακτοκομική Σχολή μιας και ο νεαρός Βαγγέλης δεν είχε εκφράσει την επιθυμία να σπουδάσει κάτι άλλο, οπότε η λογική υποδείκνυε ως χρυσή τομή να πάει στα Γιάννενα και με την επιστροφή του στο νησί, διότι αυτό ήταν βέβαιο ότι θα συνέβαινε, καθώς ο Βαγγέλης δεν ήθελε να φύγει και να αλλάξει ζωή εκτός νησιού, να ανοίξει μία επιχείρηση που θα σχετιζόταν οπωσδήποτε με τη δουλειά του πατέρα του, ο οποίος θα τον βοηθούσε να ανοίξει τα φτερά του».
Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
Ο Βαγγέλης, δυστυχώς, δεν θα πραγματώσει όλα όσα ονειρεύτηκε και που ίσως δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε ποτέ ποια ήταν αυτά. Στο χρονοντούλαπο της μνήμης θα είναι πάντα το γελαστό παιδί που είδαμε σε μία φωτογραφία να αγνοείται στις 6 Φεβρουαρίου 2014 για να το συνοδεύσουμε εκείνη την Τρίτη, νεκρό, στο χωριό του, στο Σελλί. Στην Κρήτη, με βάση αυτά που είδα κατά την παραμονή μου εκεί, το κλίμα παραμένει βαρύ. Η απαίτηση για απαντήσεις εδώ και τώρα για τη μυστηριώδη αυτή υπόθεση είναι ζητούμενο, σε συνδυασμό φυσικά με το αίτημα της οικογένειας να αποδοθεί δικαιοσύνη για τη μνήμη του παιδιού της που έφυγε από τη ζωή. Το εάν θα τα καταφέρουν να ξεχάσουν είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα συμβεί ποτέ! Η Μαρία Γιακουμάκη, μητέρα του Βαγγέλη θα πει: «Δεν θέλω κάτι άλλο εκτός από το να αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πρέπει, σε όσους έφταιξαν, αν έφταιξαν για όλο αυτό που έγινε με τον Βαγγέλη. Για μένα ο Βαγγέλης δεν θα φύγει ποτέ, τα βράδια περνάνε μαζί του, με εμένα να κρατώ τη φωτογραφία του να συνεχίζω να του μιλώ σαν να είναι κοντά μου. Πρέπει να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων, αυτό μου λέει η φωνή της καρδιάς μου, έχω άλλα δύο παιδιά, το σύζυγό μου και ο κλήρος πέφτει σε μένα να καταφέρω να βρω τις ισορροπίες. Είναι δύσκολο, είναι ακατόρθωτο. Αλλά αυτό πρέπει να γίνει, για χάρη του Βαγγέλη, πρέπει να φανώ δυνατή», καταλήγει.
Η κραυγή της όταν αντίκρισε το λευκό φέρετρο του γιου της που μεταφέρθηκε με το καράβι της γραμμής από το λιμάνι του Πειραιά στη Σούδα και από εκεί στο χωριό του, στο Σελλί, ακόμη βουίζει στα αφτιά όλων όσων βρεθήκαμε εκεί για να του πούμε το τελευταίο αντίο. Μούδιασμα, συγκίνηση, ανατριχίλα, δάκρυα. Η πιο φρικτή πραγματικότητα, σαν μαχαίρι δίκοπο στις καρδιές όλων. Η στιγμή που η μάνα πρέπει να αποχαιρετήσει το παιδί της… Δεν αντέχει. Καταρρέει. Ο σύζυγός της δεν μπορεί ακόμη να το συνειδητοποιήσει, όπως η ίδια μας ενημερώνει. «Το σημαντικό είναι ότι τουλάχιστον, έστω και με αυτόν τον τρόπο, μετά από 40 μέρες και που αγνοείτο, τελικά βρέθηκε. Τουλάχιστον, έστω και με αυτόν τον τρόπο τον έχω κοντά μου», θα πει η Μαρία Γιακουμάκη.
Ο ΘΥΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ
Η Κρήτη πενθεί. Κάποιοι ντόπιοι Κρητικοί έχουν θυμώσει. Είναι ο θυμός όμως, όχι της εκδίκησης, αλλά του «κρίμα» και «άδικα», όπως λένε. «Έσκυψε το κεφάλι και υπέμεινε τα πάνδεινα, είναι τραγικό ότι το παλικάρι αυτό δεν έλεγε τίποτα γιατί απλά δεν ήθελε να μάθει κανείς τι περνούσε, δεν ήθελε ούτε καν η οικογένειά του να γνωρίζει τα φρικτά βασανιστήρια που εκείνος υπέμενε όλο αυτό το διάστημα», θα πει ο θείος του, Γιώργος Ανδριαδάκης, συγκινημένος, καθώς με τον Βαγγέλη και την οικογένειά του υπήρχαν πολύ στενοί δεσμοί όλα αυτά τα χρόνια. «Δεν είναι η διάθεση για εκδίκηση, είναι πολύ σημαντικό όμως να αποδοθεί δικαιοσύνη, να λυτρωθεί η ψυχή του», συνεχίζει ο θείος του, που στέκεται όλο αυτό το διάστημα στο πλευρό της οικογένειας και βιώνει αυτό τον φρικτό Γολγοθά μέχρι σήμερα. Εξηγεί ότι ο θυμός και η απαίτηση για δικαιοσύνη, με κινήσεις όπως αυτές που πρόσφατα έλαβαν χώρα στη Γαλακτοκομική Σχολή, με πλήθος συγκεντρωμένων να φωνάζουν έξω από την εστία των 120 φοιτητών, δημιουργεί ένταση και πρόβλημα σε παιδιά που δεν φταίνε σε κάτι. Όπως θα πει: «Δεν θέλουμε να γίνονται τέτοια πράγματα, δεν φταίνε τώρα σε τίποτα τα παιδιά αυτά που είναι στη Σχολή για να σπουδάσουν. Ούτε και γι’ αυτούς που στοχοποιούνται πιστεύω ότι είναι σωστό, δεν πρέπει να απαντάμε με bulling απέναντι σε bulling. Πιστεύω ότι η Αστυνομία θα κάνει τη δουλειά της και θα οδηγηθούν αυτοί που ευθύνονται, εάν ευθύνονται, στη Δικαιοσύνη».
Με βίντεο ντοκουμέντο στο μεταξύ που αποδεικνύει, σύμφωνα με όσα προκύπτουν, τη βάναυση συμπεριφορά που υπέστη ο Βαγγέλης, να βρίσκεται στα χέρια της ΕΛ.ΑΣ όλα δείχνουν ότι η υπόθεση απασχολεί ακόμη την Αστυνομία και η αναζήτηση στοιχείων, όπως και η συγκέντρωση μαρτυριών, θα οδηγήσουν πολύ γρήγορα στη λύση του γρίφου της υπόθεσης. Αυτού του αγγέλου, που τόσο άδικα έφυγε από κοντά μας…
philenews.com
