Απίστευτη πρόκληση από την προξενοφυλλάδα της Κομοτηνής «Μπιρλίκ», που εξέδωσε πανηγυρική ανακοίνωση για την επέτειο της 30ής Αυγούστου 1922! Ως πότε επιτέλους θα ανεχόμαστε όλα αυτά τα τουρκόψυχα φασιστόμουτρα που εξεμούν καθημερινά πάνω στην Ιστορία μας και τους τάφους των παππούδων μας;
Μία πραγματικά απίστευτη πρόκληση, εξαιρετικά ενδεικτική της απόλυτης πλέον αποθράσυνσης όλων αυτών των κοπριτών που δρουν στην περιοχή μαςως απροκάλυπτα όργανα της φασιστικής Τουρκίας, σημειώθηκε πριν από λίγες μέρες στην Κομοτηνή.
Μόνο που αυτή τη φορά η γνωστή πρακτοράντζα που – υπό την ονομασία Ιλχάν Ταχσίν - παριστάνει (με τη…φιλική συμμετοχή του Προξενείου) τον διευθυντή της τοπικής τουρκοφυλλάδας «Μπιρλίκ», ξεπέρασε ακόμη και τα δικά του (ούτως ή άλλως ευρύτατα) όρια.
Με μία ανακοίνωση λοιπόν στο φύλλο της 30/8/2012, ο λεγάμενοςπανηγυρίζει με τον πιο εμετικό τρόπο για την επέτειο της 30ής Αυγούστου 1922, που θυμίζουμε (σ.σ. αναγκαίο προφανώς, γιατί η μνήμη φαίνεται πως έχει αδυνατίσει πολύ σε αυτόν τον τόπο) ότι ταυτίζεται με τη μεγάλη εθνική μας τραγωδία της καταστροφής και του ξεριζώματος του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Βάζοντας στο δημοσίευμά του τον πολύ εύγλωττο τίτλο «Ας είναι χαρούμενη η γιορτή της νίκης μας της 30ής Αυγούστου» και συνοδεύοντάς το με αυτό που βλέπετε στη διπλανή φωτογραφία (και που δεν είναι άλλο από την αφίσα που κυκλοφόρησε ειδικά για την…εορταστική περίσταση το Γενικό Επιτελείο του Τουρκικού Στρατού), ο περί ου ο λόγος (τα μούτρα του τα βλέπετε στη 2η φωτογραφία) συνεχίζει:
«Εκφράζουμε ως οικογένεια της εφημερίδας Μπιρλίκ τις πιο εγκάρδιες ευχές και συγκινημένοι συγχαίρουμε το Τουρκικό Έθνος για την Γιορτή της Νίκης της 30ης Αυγούστου που κερδήθηκε υπό την ηγεσία του μεγάλου Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ με τους συμπολεμιστές του και τους άγιους μάρτυρες μας που κατέγραψαν ένα θρύλο.
Ιλχάν Ταχσίν – Γενικός Διευθυντής Έκδοσης της Μπιρλίκ
Το ερώτημα πάντως δεν είναι (για μια ακόμη φορά) το πόσες προκλήσεις θα δούμε ακόμη και το πού ακριβώς θα φτάσει το θράσος όλων αυτών των τζουτζέδων και πρακτορίσκων του τουρκικού προξενείου.
Πολύ απλά, αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος και θα κλιμακώνεται εις το διηνεκές, όσο δεν θα βρίσκεται κανείς για να θέσει κάποιο φραγμό.
Το ερώτημα αφορά λοιπόν και πάλι αποκλειστικά και μόνο στη δική μας στάσηως (ραγιάδικης) πολιτείας και ως (υπνώττουσας) κοινωνίας. Πόσο εύκολα δηλαδή μπορεί λ.χ. να γίνεται ανεκτός από τη (φερόμενη ως) ελληνική Δικαιοσύνη ένας «Έλληνας πολίτης» που τιμά και γιορτάζει με τόσο χυδαίο τρόπο την ίδρυση του φασιστικού κεμαλικού κράτους και τον όλεθρο του έθνους μας στην Μικρασία;
Και βέβαια ακόμη κι αν αυτός ο πολίτης αισθάνεται Τούρκος (και το δηλώνει), αυτό σημαίνει ότι μπορεί να συμπεριφέρεται σαν να ζει στην Τουρκία και όχι στην Ελλάδα και να προσβάλλει τόσο προκλητικά τη συλλογική μνήμη ενός ολόκληρου λαού (και μάλιστα του λαού της χώρας στην οποία ζει); Αυτή η προσβολή δεν αποτελεί δηλαδή αδίκημα;
Ή μήπως δεν είναι αδίκημα η προβολή και διασπορά τέτοιων διχαστικών κηρυγμάτων μίσους; Πού θα πάει επιτέλους αυτή η ιστορία με όλους αυτούς τους αληταράδες, που λες και έχουν τάξει πλέον τη ζωή τους στο να εμπαίζουν την Ιστορία μας, το αίμα των παππούδων μας, τα ιερά και τα όσιά μας;
Και αν η Δικαιοσύνη περί άλλα τυρβάζεται, θα απαντήσει τουλάχιστον κανείς άλλος, έστω με πέντε απλές λέξεις, έτσι για την τιμή των όπλων;
Ή μήπως όλοι αυτοί οι αχαρακτήριστοι ψοφοδεείς που παριστάνουν τους ντόπιους υπουργούς, τους δημάρχους και τους λοιπούς πολιτευτές μας (σ.σ. απόγονοι Μικρασιατών προσφύγων μάλιστα οι περισσότεροι, ε;) θα αποδείξουν και πάλι ότι είναι μόνο για γελοίες δημόσιες σχέσεις και φοβικές συστάσεις περί ψυχραιμίας, μην πάει και τους πει…ακραίους ο Ντεντέ ή κανένα ελληνομηδενιστικό καρτούν του τοπικού κουβελοκόμματος; Αιδώς, αχρείοι…
Πηγή: tsantiri.gr
