Το βιβλίο τής Νατέλας για τον Αλεξ

Βιβλίο-κατάθεση ψυχής, αφιερωμένο στον μονάκριβο γιο της Αλεξ, που έφυγε βίαια από τη ζωή στα 11 χρόνια του, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει βρεθεί το πτώμα του, γράφει η τραγική μητέρα Νατέλα Ιντσουαΐντσε.

Καθισμένη σε μια γωνιά του παιδικού δωματίου, στην πολυθρόνα του μικρού άγγελού της, η Νατέλα αποτυπώνει τα συναισθήματά της πάνω στο χαρτί. Οι αναμνήσεις αλλά και ο πόνος και η θλίψη περιλαμβάνονται στο βιβλίο-σοκ το οποίο γράφει η Νατέλα, εννέα χρόνια από τη μοιραία 3η Φεβρουαρίου του 2006.

Από τότε έχει να δει το πρόσωπο του γιου της, να του μιλήσει, να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει. Η εξαφάνισή του και όσα διαδραματίστηκαν μετά εξακολουθούν να προκαλούν ανατριχίλα. Αν και τα πέντε παιδιά που ενεπλάκησαν στην υπόθεση κρίθηκαν ένοχα για την εξαφάνιση και τον θάνατο του Αλεξ, το πτώμα του αγοριού ακόμη δεν έχει βρεθεί. Και η Νατέλα συνεχίζει να ελπίζει. «Ως τον θάνατό μου θα εξακολουθώ να ζητάω απαντήσεις για το πού είναι το αγόρι μου. Ο Αλέξανδρός μου...» λέει με τρεμάμενη Τα πρώτα «βήματα» του Αλεξ στο πιάνο, το οποίο λάτρευε φωνή στην «Espresso» και προσθέτει: «Το βιβλίο αυτό θα είναι το μοναδικό που δεν θα έχει τέλος! Το τέλος θα γραφτεί όταν αυτοί που ξέρουν ανοίξουν επιτέλους τα στόματά τους. Θα γραφτεί όταν βρω τα κόκαλα του Αλεξ μου»!

Όπως αποκαλύπτει η ίδια, άρχισε να το γράφει το 2008, σχεδόν δύο χρόνια μετά την εξαφάνιση του παιδιού. «Βρήκα καταφύγιο και διέξοδο σε αυτό. Στην προσπάθειά μου να αντιδράσω, να αποδεχτώ όλα όσα έγιναν, την απώλεια του γιου μου δηλαδή, άρχισα να καταγράφω στο χαρτί όσα είχα μέσα στο μυαλό και στην ψυχή μου. Ουσιαστικά πρόκειται για μια καταγραφή συναισθημάτων, γεγονότων, σκέψεων. Είναι η δική μου εξομολόγηση».

Ο πόνος για μια μητέρα που χάνει το παιδί της δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια: «Νιώθω ότι μου έχουν ξεριζώσει την καρδιά. Εντελώς μουδιασμένη. Ο πόνος είναι μεγάλος, αλλά δεν τον αφήνω να με λυγίσει. Γι' αυτό αποφάσισα να κάνω κάτι δημιουργικό για να τον αντιμετωπίσω. Καταγράφω στο βιβλίο τον καημό μου. Γράφω για την ελπίδα μου να τον βρω, όσα έχω βιώσει από εκείνη την τραγική ημέρα που τον έχασα μέχρι και σήμερα» λέει η Νατέλα και συνεχίζει: «Γράφω για την ιστορία του. Από τη στιγμή που τον έφερα στη ζωή μέχρι την εξαφάνισή του, αφού δεν γύρισε στο σπίτι μας από το φροντιστήριο. Για όλα όσα ακολούθησαν, τις έρευνες, όσα ειπώθηκαν, για τα πάντα! Θέλω όλοι να γνωρίσουν μέσα από μένα τον μικρό μου Αλεξ!».

Στα ρωσικά

Η Νατέλα γράφει το βιβλίο στη μητρική της γλώσσα, καθώς δεν σκοπεύει να το εκδώσει στην Ελλάδα, όπως μας αποκάλυψε. «Τα ρωσικά τα γνωρίζω καλά και έτσι μπορώ να εκφραστώ. Γράφω το βιβλίο με πολλή προσοχή, δεν βιάζομαι» τονίζει και ξεκαθαρίζει: «Δεν το κάνω για να βγάλω χρήματα. Δεν θέλω να έχω κανένα οικονομικό όφελος. Ούτε όμως το κάνω για να εκδικηθώ αυτούς που έκαναν κακό στον γιο μου και εξακολουθούν να μη μου λένε την αλήθεια. Αποφάσισα να γράψω γιατί η ιστορία του Αλεξ είναι μοναδική και θα ήθελα μέσα από αυτή να κάνω τον αναγνώστη να σκεφτεί κάποια πράγματα που είναι αιώνια. Να νιώσει σε έναν βαθμό τον πόνο μου, τη λησμονιά. Θα είναι η αφήγηση μιας τραγικής ιστορίας, της δικής μου ιστορίας, που θα είναι αφιερωμένη στον Αλέξανδρό μου».

Αν και ως σήμερα δεν έχει διαβάσει αποσπάσματα του βιβλίου σε κανέναν, η Νατέλα δέχτηκε να αποκαλύψει στην «Espresso» ένα συγκινητικό απόσπασμα από την αρχή του: «Χτυπάει το ξυπνητήρι. Ανοίγω τα μάτια μου, σηκώνομαι γρήγορα γρήγορα και τρέχω στην κουζίνα. Βάζω το μπρίκι στο μάτι και ανάβω την κουζίνα. Το αδικοχαμένο αγόρι στο δωμάτιό του στο σπίτι της ΒέροιαςΕπειτα πηγαίνω στο μπάνιο. Ομως καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Συνειδητοποιώ ότι ακόμη δεν έχω ξυπνήσει. Ακόμη κοιμάμαι και βλέπω όνειρο. Αντιλαμβάνομαι τι έχει γίνει. Και αρχίζει να πονά η καρδιά, να σφίγγει το στομάχι. Δεν μπορώ να σηκωθώ. Ξημέρωσε μια καινούργια μέρα. Μέρα, δεν θέλω να σε δω στα μάτια μου»!

«Τώρα θα ήταν 20 χρόνων, 2 μέτρα παλικάρι, θα σπούδαζε μουσικός και θα ζωγράφιζε»

H λατρεία του Αλεξ για την ΑΕΚ! Ολη τη μέρα φορούσε τη φανέλα με τον δικέφαλο στο στήθος, θυμάται ο πατριός του

Η Νατέλα Ιντσουαΐντσε δεν σταματά να σκέφτεται τις όμορφες στιγμές με τον μοναχογιό της.

Ακόμη και σήμερα, αν δεν έρχεται στα όνειρά της, η ίδια φαντάζεται πώς θα ήταν και τι θα έκανε, αν ζούσε: «Τα πρώτα χρόνια μετά την εξαφάνισή του τον ονειρευόμουν κάθε βράδυ. Ερχόταν στο όνειρό μου και τον άγγιζα. Του μιλούσα, τον ένιωθα. Τώρα πια, όχι» εξομολογείται η ίδια και προσθέτει: «Φαντάζομαι πως, αν ζούσε, σήμερα θα ήταν ένα ψηλό παλικάρι, δύο μέτρα! Τόσο θα γινόταν. Σε ηλικία 11 ετών είχε ύψος 1,65 μ.! Θα ήταν όμορφος και πάνω απ' όλα καλό παιδί. Τώρα θα ήταν 20 ετών. Και σίγουρα θα ήταν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη»!

Η ίδια λέει ότι ο Αλεξ είχε από μωρό κλίση στη μουσική και τη ζωγραφική: «Πιστεύω ότι θα σπούδαζε μουσικός. Και στον ελεύθερο χρόνο του θα ζωγράφιζε. Είχε ταλέντο, αλλά δεν τον άφησαν. Του στέρησαν τα πάντα, τη ζωή και τα όνειρα. Ηθελε να εξελιχθεί και στο μπάσκετ, που το λάτρευε. Συνέχεια ήταν με μια μπάλα στο χέρι» λέει.

Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει ο σύζυγος της Νατέλας και πατριός του Αλεξ, Δημήτρης Σιαΐνης, ο οποίος συμπληρώνει ότι ο αδικοχαμένος μικρός είχε μία ακόμη μεγάλη αγάπη: την ΑΕΚ. «Ηταν φανατικός οπαδός της ομάδας. Συνέχεια φορούσε τη φανέλα της ΑΕΚ και δεν την έβγαζε. Ηθελε να τον πάω στην Αθήνα για να δει Η ΑΕΚ ήταν η μεγάλη αγάπη του Αλεξ. Μάλιστα δεν έβγαζε από πάνω του τη φανέλα της ομάδας!τους παίχτες από κοντά και ιδιαίτερα τον Ντέμη Νικολαΐδη» περιγράφει ο ίδιος και προσθέτει: «Δεν πρόλαβα να τον φέρω. Και γι' αυτό έχω ενοχές. Θα ήθελα να είχα εκπληρώσει το όνειρό του. Μακάρι να γινόταν με κάποιον τρόπο και να τον πήγαινα τώρα. Μακάρι να έβλεπε και το καινούργιο γήπεδο που φτιάχνεται. Θα πετούσε από τη χαρά του»!

Θύμα bullying δύο μήνες πριν την εξαφάνιση

Ήταν Μάρτιος του 2006 όταν η Ελλάδα πάγωσε στο άκουσμα της είδησης: πέντε παιδιά είχαν σκοτώσει ένα άλλο παιδί. Το πείραζαν, το κορόιδευαν, το απειλούσαν και τελικά του στέρησαν τη ζωή. Όταν ομολόγησαν το πρωτοφανές για τα ελληνικά αστυνομικά χρονικά έγκλημα, το πανελλήνιο ανατρίχιασε. Τον χτύπησαν, τον έσπρωξαν και φρόντισαν να εξαφανίσουν το πτώμα του. «Ο Αλεξ έγινε η αιτία να μάθουν όλοι για το bullying. Για να αφυπνιστούν οι Αρχές. Όλοι μας πλέον έχουμε ακούσει για τον σχολικό εκφοβισμό, τις διαστάσεις που έχει πάρει ως φαινόμενο» λέει η Νατέλα και προσθέτει: «Ανέκαθεν υπήρχε στα σχολεία. Μετά τον Αλεξ, όμως, υπήρξε καλύτερη ενημέρωση για την ευαισθητοποίηση και την αποτροπή τέτοιου είδους περιστατικών. Πλέον στα σχολεία έρχονται ειδικοί και μαθαίνουν στα παιδιά να μη γίνονται σιωπηλοί μάρτυρες».

Όπως αποκαλύπτει η Νατέλα, δύο μήνες πριν από την εξαφάνισή του ο Αλεξ είχε πέσει θύμα bullying: «Μου είχε πει ότι δεν ήθελε να πηγαίνει πια σε αυτό το σχολείο και ζήτησε να του βρω άλλο. Όταν τον ρώτησα γιατί, δεν θέλησε να μου πει. Όμως, ένα κοριτσάκι -συμμαθήτριά του- μού εκμυστηρεύτηκε ότι τα παιδιά τον κορόιδευαν λόγω της καταγωγής του. "Οι Ρώσοι είναι κακοποιοί" τού έλεγαν» λέει και συνεχίζει: «Πήγα στο σχολείο για να δω πώς μπορώ να τον βοηθήσω, αλλά τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Λόγω εγωισμού και περηφάνιας, ήθελε να τα βγάλει πέρα μόνος του. Κίνησα τις διαδικασίες για να δω πώς μπορούσα να βοηθήσω. Τον Μάρτιο είχα ραντεβού. Τον Φεβρουάριο εξαφανίστηκε. Δεν πρόλαβα».

Το χρονικό του δράματος

Η εξαφάνιση και όσα διαδραματίστηκαν γύρω από την υπόθεση του μικρού Αλεξ είχαν συγκλονίσει την κοινή γνώμη πριν από εννέα χρόνια. Σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, το απόγευμα της 3ης Φεβρουαρίου 2006 οι πέντε ανήλικοι (δύο αδέλφια ελληνικής καταγωγής, ένας Ρουμάνος, ένας Αλβανός και ένας Βορειοηπειρώτης) που κρίθηκαν ένοχοι για τον θάνατο του αγοριού κάθονταν σε ένα παγκάκι στην πλατεία της Ελιάς, στην πόλη της Βέροιας. Οταν είδαν να περνάει μπροστά τους ο 11χρονος μαθητής, ξεκίνησε φραστικό επεισόδιο. Οι ανήλικοι άρχισαν να τον χτυπούν, με αποτέλεσμα να πέσει στο έδαφος και να τραυματιστεί στη μύτη. Του κατάφεραν αλλεπάλληλα χτυπήματα με γροθιές και κλοτσιές, ώσπου το άτυχο παιδί έχασε την ισορροπία του και έπεσε, κατρακυλώντας στα μαρμάρινα σκαλοπάτια από ύψος δύο μέτρων.

Μόλις οι δράστες κατάλαβαν ότι ήταν νεκρός, μετέφεραν αρχικά το πτώμα σε παρακείμενη ακατοίκητη, διώροφη πολυκατοικία στην οδό Έλλης και το εγκατέλειψαν για δύο μέρες. Το απόγευμα της 5ης Φεβρουαρίου το πήραν από το εγκαταλειμμένο σπίτι, το έβαλαν σε ένα καρότσι, το σκέπασαν με μια παλιά κουβέρτα ώστε να μη φαίνεται και κατευθύνθηκαν προς τη γέφυρα Μπαρμπούτα, στον ποταμό Τριπόταμο της Βέροιας. Εκεί το πέταξαν και πήγαν στα σπίτια τους σαν να μη συνέβη τίποτα. Σύμφωνα με την κατάθεση του Βορειοηπειρώτη, τα δύο Ελληνόπουλα ειδοποίησαν τον παππού και τον μεγαλύτερο αδελφό τους, οι οποίοι εξαφάνισαν κάθε ίχνος! Τα αγόρια είχαν κριθεί ένοχα από το Μονομελές Δικαστήριο Ανηλίκων Θεσσαλονίκης για τις κατηγορίες της μη σκοπούμενης θανατηφόρας σωματικής βλάβης και της περιύβρισης νεκρού. Επειδή ήταν ανήλικα, καταδικάστηκαν σε αναμορφωτικά μέτρα. Στον παππού επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών και έξι μηνών για υπόθαλψη εγκληματία κατά συρροήν και για ψευδορκία μάρτυρα κατ' εξακολούθηση. «Για κάποιους η υπόθεση έχει κλείσει. Για μένα όχι. Η αυλαία θα πέσει όταν βρω τον γιο μου» τονίζει η Νατέλα.